පසුව ලියමි

අපොයි වෙච්ච දෙයක්! දැන් තමයි ඕං හුස්මක් කටක් ගන්න වෙලාවක් හම්බුනේ. හසිත අයියා ගේ ආගිය කතා බ්ලොග් අඩවියේ මේ බ්ලොග් අඩවිය ගැන ලියවෙච්චි නිසාමත් කාලෙකින් ලිපියක් ලිව්වෙ නැති නිසාත් ඕං මට හිතක් පහළ වෙලා ලිපියක් ලියන්න අතගැහුවා.

අන්තිම බ්ලොග් ලිපිය ලියලා වැඩි කල් යන්න උනේ නෑ මගේ පරිඝණක යන්තරේට නොනගතේ උදා වුනා. අලුත් අවුරුද්ද වෙනකම්ම සනීප නොවෙන ලෙඩක් බෝ වෙලා ක්‍රියා විරහිතව පැත්තකට වෙලා උන්නා. ඒ කාලේදි  ඉතිං හැමදේටම පිහිට උනේ මගේ ලැප්ටොප් එක තමයි. කරුමෙට ඒකේ යතුරු පුවරුවේ සිංහල අකුරු නෑ. සිංහල ටයිප් කරලත් එච්චර හුරුවක් නැති එකේ මට සිද්ධ වුනා තාවකාලිකව බ්ලොග් එක ලියන් එක නවත්තන්න. කොහොමෙං කොහොමෙං හරි පරණ යන්තරේ අටවාගෙන අයේ බ්ලොග් කෙරුවාව පටං ගන්න තමයි මේ ලක ලෑස්ති වෙන්නේ.

නිකමා කිව්වාම කවුරුත් දන්නැති වුනත් නිකමා ගැන විස්තර මේ රටේ උදවිය යන්තං දන්නවා කියලා කනින් කොනින් ආරංචි වෙන්න අරං දැන් ටිකක් කල්. ඒ මේ පහුගිය වංගියේ මහා ගිනිවිජ්චුම්බරයක් වෙච්චි විභාගයක් ඉහලින්ම නිකමා සමත් වෙච්චි නිසාලුනේ. ඒ හින්දද කොහෙද නිකමාට මේ දවස් වල හෝ ගාලා වැඩ රාජකාරි. අරෙහෙද මෙහෙද හැමතැනම යන්න වෙලානෙ.

මෙන්න මේ වෙලාවට තමයි නිකමාට මතක් වෙන්නේ මේ ලෝකේ මොනතරම් බොරුවක්ද කියලා. ඉස්සර නිකමා උනත් ඉහලින්ම විභාග පාස් වෙච්ච උදවිය දැක්කාම “ මෙන්න මිනිස්සු, ඒගොල්ලො අද කොච්චර සතුටකින් ඉන්නවාද,..... අනේ අපිටත් ඒ තත්තෙට එන්න ඇත්නං“ කියලා හිතිච්ච වාර ගාන අනන්තයි. අද නිකමා දිහා බලාන පෙළක් උදවිය එහෙම දාඩවනවාත් ඇති. ඒත් අපොයි ඇවිල්ලාම බලන්න ඕන මෙතන ඇති ඔය කියන තරං සන්තෝසයක් නෑ. තව සතියකින් දෙකකින් ඔය කාටවත් නිකමාව මතක තියෙන එකකුත් නෑ. අනික අටලෝ දහමට අනුව හෙට අනිද්දම නොසෑහෙන්න බැනුම් අහන්න උනත් ඒ ගැන පුදුම වෙන්න කාරියක් නෑ.

දැං මේක කියවන උදවිය හිතනවද මන්දා “මේකට මෙච්චර දෙයක් ලැබිලත් සංතෝසයක් නැති හැටි“ කියලා. ඒත් ඒක තමා ඇත්ත. පොඩ්ඩක් වත් සංතෝස නැතුවා නෙමේ. සංතෝසයි. ඒත් ඹය කියන තරං සතුටක් මෙතන නෑ. හැබැයි මම මීට අඩු ප්‍රතිඵලයකට ආවා නම් අනේ අපොයි මට පළවෙනියා වෙන්න බැරි උනානේ තියලා අදටත් හූල්ලයි.

ඉතිං නිකමාට කියන්න ඕන උනේ මෙච්චරයි. අපි හැමෝම ජීවිතේ සතුට හොයාගෙන වැඩ කරනවා. කරන හැම වැඩකම යටි අරමුණ සතුට. ගොඩක් වෙලාවට අපිට අරමුණට ලං වෙන්න බැරි වෙනවා. ඉතිං ලෝකෙටම දෙස් දෙවොල් තියං වැලපෙනවා. බැරි වෙලාවට හරි අරමුණ ජයගත්තොත් හීන් සැරේ තව අරමුණක් හිතට රිංගනවා. ඕං ඉතිං ආයේ ඒක පස්සේ දිවිල්ල. ඒ විතරක් නං බැරියෑ. ඔය දුවන අතරේ ගහ මරා ගැනිලි ඇණ කොටා ගැනිලි අඩුවක් පාඩුවක් නැතිව කරනවා. අන්තිමට නිකම්ම නිකං වයසට ගිහිං මැරිලා යනවා. දුවපු එක මිසක් සතුටක් විඳපු අවස්තාවක් නෑ.

ඕං ඉතිං වැරදියට තේරුං අරං අද ඉඳන් ඔක්කොම වැඩ අත්තැරලා දාන්න උවමනාවක් නෑ. වැඩ කරන තරමට හොඳයි. ඒත් ඉතිං අපේ මේ ජීවිතේ දිහා අපස්සට බලලා පොඩියකට ඇත්ත තේරුං ගන්න එක වටිනවා. සතුට තියෙන්නේ කොහෙද? ඒක හොයන්න මේ ලිපිය කියවන ඔබට බාරයි. දන්නවා පිං අයිති වෙයි සටහනක් දාලා යන්නකෝ.

නිකමා       

පූසා

අපි හොඳ සංස්කෘතියක් වගේම සදාචාරයක් එහෙම තියෙන ජාතියක් නෙ. ඒ වගේම අපිට තියෙනවා අපිටම කියල අනන්‍ය වෙච්ච සම්ප්‍රදායක්. මේක ජාතියක් විදිහට විතරක් නෙමේ සමාජයේ ඇතුලටම මේ සම්ප්‍රදාය කියන එක කිඳා බැහැල තියෙනවා. පාසැල්, විශ්ව විද්‍යාල, විවිධ පළාත්, ගම් බිම්, විරක් නෙමේ පවුල් මට්ටමිනුත් මේ සම්ප්‍රදායයන් කියන ඒවා තියෙනවා.

උදාහරණයක් කියනවා නම් අපේ තාත්තලාගේ ගම් පළාතෙ ඒ කියන්නෙ බෙලිඅත්ත පැත්තේ පන්සල් වල බණ කියනකොට ‘බුදුරජාණන් වහන්සේ’ කියල කියනකොටම බණ අහන හැමෝම සාධුකාරයක් දෙනවා. ඒ වුනාට ගම්පහ වත් කොළඹ වත් එහෙම කරන්නෙ නෑ.

මගේ පාසැල, කොළඹ රාජකීය විද්‍යාල‍යේත් මේ වගේ සම්ප්‍රදායයන් ගොඩක් තියෙනවා. අපි ගුරුවරු දැක්කහම ආයුබෝවන් කියල කියනවා. ඒ වගේම අපි Quadrangle එක උඩින් ඇවිදින්නේ නෑ.

මේව මක්කොම හොඳ සම්ප්‍රදායයන් කියලා කියන්න පුලුවන්. නමුත් ඉන්දියාවේ ‘සති පූජාව’ වගේ සම්ප්‍රදායයන් කොච්චර දුරට සාධාරණ ද කියලා ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා. මේ වගේම ලෝකයේ හොඳයි කියල හිතන්න බැරි සම්ප්‍රදායයන් ගොඩක් තියෙනවා. සමහරක් ඒවා විවිධ ආගම් වලට අනුබද්ධයි. ආගමට පිටින් බලන කෙනෙකුට පේන විදිහව නෙමේ ඒ ආගම ඇතුලින් බලන කෙනෙකුට පේන්නේ. ( එක සැරයක් BBC එකෙන් ලංකාවේ පෙරහැරවල් වලට අලි යොදා ගැනීම සත්ත්ව හිංසාවක් කියලා කිව්වම අපි ඔක්කොම ඒකට විරුද්ද වුනානේ)

ලංකාවේ නම් සම්ප්‍රදායයන් රැකීම කෝකටත් හොඳයි. ඒ මොකද සම්ප්‍රදායයක් කියන්නේ පරම්පරා ගණනක් තිස්සේ මිනිස්සු අනුගමනය කරපු එක්තරා විධික්‍රමයක්නෙ. ඒ වගේ ඒවා ඇතිවෙන්නේ මිනිස්සුන්ගේම හොඳට. අනික අපේ සම්ප්‍රදායයන්‍ ගොඩක් ‍‍බෞද්ධ පසුබිමකින්නෙ හටගන්නේ. මේ සම්ප්‍රදායයන් කියන ඒවා මිනිස්සුන්ට විතරක් නෙමේ සත්තුන්ටත් උරුමයි. කැස්බෑවො වගේම ගොඩක් කුරුල්ලො බිත්තර දාන්නේ අවුරුද්දෙ එකම කාලෙක එකම තැනකදී. ඒ වගේම කුරුල්ලො හැම අවුරුද්දෙම එකම කාලයකදී සංක්‍රමණය කරනවා. ගස් වල මල් පිපීමත් මේ විදිහයි.

මම මේ කියන්න හදන්නේ සම්ප්‍රදායයන් රැකීමේ වැදගත්කම වත් ඒවා රකින්න කියන එකවත් නෙමේ. මිනිස්සුන්ට තියෙනවා කවුරුත් කරන දේ කිරීම, එහෙම නැතිනම් අතීතයේ කරපු දේවල් එලෙසින්ම කිරීමේ පුරුද්දක්. ඒ වගේම අලුත් හා වෙනස් අදහස් වලට කොයිවෙලෙත් විරුද්ධ වෙන ගතියක්.

‘එකොමත් එක කාලෙක එක සෙන් විහාරයක් තිබුනා.මේ විහාරයේ සෙන් භික්ෂූන් වහන්සේ ලා කිහිප නමකුත් වැඩ සිටියා. ඒ විතරක් නෙමේ මේ විහාරයේ පූසෙකුත් හිටියා. ඔන්න එක දවසක් මේ භික්ෂූන් වහන්සේලා භාවනා කරන්න ලෑස්ති වෙද්දිම අර පූසා නවත්තන්නෙ නැතිවම කෑගහන්න පටන් ගත්තා. කොච්චර හයියෙන් කෑ ගහනවද කිව්වොත් හාමුදුරුවන්ට භාවනා කරගන්නත් බැරි වුනා. බැරිම තැන ලොකු හාමුදුරුවො ඇබිත්තියට කිව්වා අර පූසාව ගිහින් ගැටගහල දාන්න කියලා. ඉතිං එදා පූසාව ගැට ගැහුවයින් පස්සෙ හාමුදුරුවො භාවන කළා.

ඊට පස්සේ දවසෙත් හාමුදුරුවො භාවනා කරන්න එද්දි අර පූසා ආයෙම පාරක් කෑ ගහන්න ගත්තු නිසා එදත් ලොකු හාමුදුරුවන්ගෙ නියමයෙන් අර පූසව ගැටගැහුවා. දිගටම මේ විදිහට වෙච්ච නිසා පහු වෙනකොට ලොකු හාමුදුරුවෝ භාවනා කරන්න එන්න කලින් ම පූසව ගැට ගහන්න කියල නියෝග කරන්න ගත්තා.මේ විදිහට අවුරුදු ගණනාවක්ම ගතවුනා. ලොකු හාමුදුරුවෝ අපවත් වුනා. අලුත් ලොකු හාමුදුරුවො කෙනෙක් පත්වුනා. ඒ හාමුදුරුවොත් භාවනා කරන්න පටන් ගන්න කලින් අර පූසාව ගැට ගහන්න නියම කරනවා. ඔන්න ටික කාලෙකට පස්සේ අර පූසා මැරුනා. එතකොට අලුත් පූසෙක් පංසලට ගෙනල්ලා හාමුදුරුවො භාවනා කරන්න කලින් ඒ පූසාවත් ගැට ගහන්න ගත්තා.

ඔහොම ශත වර්ෂ ගණනාවක්ම ගතවුනා. පස්සෙ කාලෙක ඒ පංසලේ ඉන්න පොඩි හාමුදුරුවො නමක් පාඩම් කරමින් හිටියා. ඒ ‘ භාවනා කරන්න පටන් ගන්න කලින් පූසෙක් ව ගැට ගැසීමේ වැදගත්කම’ ගැන.’       

නිකමාගේ විත්ති

හා හා පුරා කියලා මාත් ඉතින් බ්ලොග් අඩවියක් පටන් ගන්නයි මේ සූදානම. මේ බ්ලොග් කෙරුවාව ගැන හාංකවිසියක්වත් මං නං දන්නෙ නෑ ඕං. විභාගෙත් අහවරයි කරන්න දෙයක් තිබ්බෙත් නැත් නිසා මාත් හිතුවා මේ බ්ලොග් කෙරුවාවට අත පොවන්න ඕන කියල. අපේ ඉස්කෝලෙ හිටපු දීප්තිමත් සිසුවෙක් වගේම බාලදක්ෂ නායකයෙක් වෙලා හිටිය හසිත චාමිකර ගුණසිංහ කියන අයියා බ්ලොග් එකක් ලියනව. මටත් පුලුපුලුවන් වෙලාවට ගිහින් ඔය බ්ලොග් සටහන් කියවනවා.ඔන්න ඔහොම වෙලාවක තමයි මටත් මගේම කියල බ්ලොග් එකක් තිබ්බනම් මොකද කියල හිතුනෙ. (හසිත අයියට මේක කියවලා බ්ලොග් එක හදපු මෝඩකං කියල හිතෙයිද දන්නෑ)

හිතුවට මොකද ඉතිං මේ රාජකාරි දන්න කියන එකක් ඈ. ඒත් හිත ඇත්තං පත කුඩාද කියනවා වගේ මගේ පිහිටට මේ වෙලාවෙ ආවෙ මගේ පාසැල් මිත්‍රයෙක් වෙන වරුණ ඉද්දමල්ගොඩ (ඉද්දා) සහෝදරයා. මිනිහට ඔය ඕන කම්පියුටර් වැඩක්. කියන පරක්කුව විතරයි. Skype එකට පිං සිද්ද වෙන්න පැය 1.30 ක විතර නොමිලයේම කරපු දේශනාවකට පස්සෙ මේං දැන් මටම කියල බ්ලොග් එකක් තියෙනවා. ඒ විතරක් නෙවි බ්ලොග් එකක් කරගෙන යන හැටි පවා මට කියලා දුන්නෙ ඉද්දා තමයි. හසිත අයියටත් ඉද්දා ටත් ගොඩාක් පිං.

හැදුවත් මොකද බ්ලොග් එකක් වුනාම නමක් තියෙන්න එපෑ. දාන්න නමක් නෑ. කල්පනා කලා, කල්පනා කලා නමක් එන්නෙ නෑ. ඉස්සෙල්ලා කිව්වත් වගේ මම නිතර බ්ලොග් කියවන්නෙත් නෑ නෙව. ඉරිදා ලක්බිමේ ‘මානිගේ තීරුව’ නං කියවනවා. ඉතිං ප්‍රමිත් ගේ තීරුව කියල දාන්න ඈ? ලැජ්ජයි නෙ. කොහොම හරි මම තීරණය කලා මේ බ්ලොග් එකට 'නිකමා ගේ අහස' කියලා නම දාන්න. 


අපි මහන්සියට, හිතේ දුකට, විනෝදයට අහස දිහා බලාගෙන ඉන්නවා. වෙලාවකට අහසට හොඳටම බනිනවා. අහසත් එහෙම්මම තමයි. වෙලාවකට ළා නිල් පාටයි. වෙලාවකට තද නිල් පාටයි.රෑට අඳුරුයි.සමහර වෙලාවට වලාකුළු වලින් වැහිලා.වලිකුළුත් විවිධයි. වැස්සත් එහෙමයි.අහස හරිම සජීවී දෙයක්. කාටත් එකවගේ සළකන්නෙ. වැදගත්ම දේ තමයි අහසේ තියෙන්නෙ ඉර, හඳ, තරු, වලාකුළු වගේ දේවල්. ඒ වුනාට ඒවට පුළුවන් අපේ හිත් වල ලස්සන චිත්‍ර අඳින්න. ඒ විත්‍රත් කෙතාගෙන කෙනාට වෙනස් වෙනවා. අහස අපට විශ්වය ගැන කිල දෙනවා. හිතන්න දේවල් දෙනවා. විදර්ශණා භාවනාවේ එක් ධ්‍යානයක් අරමුණු කරලා තියෙන්නෙ අසස. අහස හරිම පූජනීයයි. මටත් ඕන මේ බ්ලොග් එක අහසක් කරන්න.

අද අරමුණු පස්සෙ නොනවත්වා දුවන අපි හැමෝම, පොඩ්ඩකට නැවතිලා වටපිට බලලා මොකක්ද මේ වෙන්නෙ කියලා බලන අය දිහා බලන්නේ ටිකක් පහත් විදිහටනෙ. ඒ වගේ අය මුකුත් බැරි ‘නිකමුන්’ නෙ. ඉතිං මේ බ්ලොග් අඩවිය වෙන් වෙන්නෙ අන්න ඒ වගේ නිකමුන්ට.


ඉදිං අද ඉඳලා පුලුවන් විදිහට මගේ මේ හිතට එන අදහස් වචන වලට‍ පෙරලලා පල කරනවා. (සිංහලෙන් ටයිප් කරන එක තරං අමාරු කාරියක් මේ මුලු තුන් ලොකෙම නැතිව ඇති.) එහෙනම් ඕං ආයුබෝවන්.

මීට නිකමා